Back to the water below: Het lievelingsgerecht van Royal Blood-fans, met nieuwe, smakelijke ingrediënten

Als een album een menu zou zijn, dan weet Royal Blood precies wat het lievelingsgerecht van hun fans is. Dat blijkt al direct bij de opener van het album. 'Mountains At Midnight' , de eerst uitgebrachte single, heeft alles wat de sound van Royal Blood zo ongelooflijk herkenbaar en vet maakt. Het is een lekkere opener van een album, wat vervolgens zeker ook een nieuw geluid laat horen!

Want na het iets pop-achtige 'Shiner In The Dark', volgt single nummer twee; 'Pull Me Through'. Ook deze heb je met enige regelmaat voorbij horen komen op KINK. Wat opvalt is dat het, zeker voor Royal Blood-begrippen, heel kalm begint. Alleen een piano en de stem van Mike Kerr. Uiteraard wil ook drummer Ben Tatcher van zich laten horen en dus breekt het nummer al snel open, maar het is de eerste keer op dit album dat Royal Blood laat horen meer te zijn dan riffs en breaks.

VERSIE 2.0

Het duo zet vervolgens verrassend door. 'The Firing Line' klinkt namelijk fris en zorgt ervoor dat je nóg nieuwsgieriger wordt naar de rest van het album. De effecten die normaal gesproken de stem van Mike Kerr omlijsten, lijken op deze track zo goed als verdwenen. Ook de drums van Ben Tatcher zijn minder aanwezig dan op veel andere tracks van het tweetal. Niet dat we ze lang hoeven te missen, want het volgende nummer - 'Tell Me When It's Too Late' - is in alles weer een klassieke Royal Blood-tune. Het zou mij weinig verbazen als dit de volgende single gaat worden, hoewel daar later ook nog een goede kandidaat voor komt.

Want na 'Triggers' en 'How Many More Times', waar datzelfde Royal Blood geluid op te horen is, komen wat mij betreft de meest interessante tracks van het album. 'High Water' is de 2.0-versie van de band. Het heeft dezelfde dikke riffs en drumsound als op bijvoorbeeld doorbraakhit 'Figure It Out', maar dan met een extra laag erover. Een laag die erg fijn klinkt en het nummer gelijktijdig vriendelijker en bombastischer laat klinken. Kijk ook niet gek op als je deze track over een jaar ineens in je favoriete serie voorbij hoort komen, want het lijkt gemaakt voor een goeie en/of spannende serie, met genoeg actie erin.

Dat geldt minder voor 'There Goes My Cool', wat waarschijnlijk mijn persoonlijke favoriet is van dit album. Op sommige momenten hoor je bijna Beatles-esque invloeden voorbij komen. Het pianootje wat op 'Pull Me Through' al te horen was, klinkt nu weer. Maar dit keer een stuk vrolijker en zorgelozer. Vooruit, de gitaarsolo op het einde ligt misschien wat voor de hand, maar het lost wel de gecreëerde verwachting perfect in.

Hoewel de doorgewinterde Royal Blood-fan waarschijnlijk meer uitkijkt naar het slotstuk van het album. 'Waves' is namelijk hét perfecte liedje om deze plaat mee af te sluiten. Het is stevig, rammelt lekker, maar blijft dansbaar. Daarom is er een grote kans dat deze track vanaf nu op elke Royal Blood setlist komt te staan en menig concertzaal ondersteboven keert!