The Battle of Britpop: “Why does their name get put first?"

Het jaar is  2003. De documentaire Live Forever: The Rise and Fall of Britpop laat een scène zien met Noel Gallagher. Met een licht geïrriteerde stem geeft Noël toe dat Damon Albarn van Blur best een slimme kerel is, omdat mensen het nog altijd hebben over de rivaliteit tussen Blur en Oasis. Maar hij voegt toe: “Why does their name get put first? It’s fucking Oasis and Blur!” 

De jongens van Blur ontmoetten elkaar op de Universiteit in London. Als typische kunstacademie studenten maakten ze twee albums, waarna ze op tournee in de Verenigde Staten gingen. Het Amerikaanse publiek was anno 1993 echter veel te druk met bands als Nirvana en Pearl Jam, dus gooiden Damon Albarn en kompanen het roer om. Het Britse moest weer omarmd worden. The Kinks, The Smiths, The La’s en meer andere typisch Engelse bands werden op het harnas gehesen om een tegenbeweging van de grunge te vormen. 

De nieuwe richting van Blur sloeg aan. Het nieuwe album Parklife was razend populair en tijdens de Brit Awards in 1995 won de band maar liefst vier prijzen, inclusief beste album en en beste Britse band. Tijdens de speech van laatstgenoemde award liet Damon zich van zijn sportieve kant zien: “I think this award should be shared with Oasis!” 

GEZONDE RIVALITEIT

Oasis kwam binnen als een wervelwind. Het album Definitely Maybe werd vlak na de release het snelst verkopende debuut allertijden. Met Liam als arrogante maar charismatische frontman en Noël die als geen ander wist hoe je simpele liedjes voor een breed muziek schrijft, had de band vanaf dag één een breed publiek. In tegenstelling tot het minder toegankelijke kunstacademie werk van Albarn en consorten. 

De broertjes Gallagher brachten in de zomer van 1995 een nieuwe single uit “Some Might Say”, waarmee Oasis opnieuw op de nummer een positie belandde. Damon ging langs om de broers te feliciteren, maar Liam was dusdanig aan het pochen over het success waardoor de Blur frontman dacht: “Dat zullen we nog wel eens zien.” Ook Blur gitarist Graham Coxon, met z’n slungelige uiterlijk en grote bril, was een makkelijk slachtoffer voor pesterijtjes vanuit het Oasis kamp. De sportieve instelling van een aantal maanden eerder verdween als sneeuw voor de zon. 

Beide bands hadden een album gepland voor het najaar van 1995. Blur’s The Great Escape stond in de planning voor september en (What’s The Story) Morning Glory van Oasis zou verschijnen in oktober. Niks aan de hand dus. voor de singles was het echter een heel ander verhaal. 

HET HEETST VAN DE STRIJD

Oasis' “Roll With it” zou verschijnen op 14 augustus, “Country House” van Blur een week later. Hier was Blur het niet mee eens. Als je eenmaal op nummer één staat is het lastig voor een nieuw liedje om je er vanaf te stoten, simpelweg omdat het meer bekendheid heeft. De release van "Country House" uitstellen was ook geen optie. De jongens van Blur wilden niet door Oasis als lafaards gezien worden. Er zat maar een ding op: de twee singles uitbrengen op dezelfde dag. 

De Britse tabloid pers genoot met volle teugen van deze rivaliteit. Tijdschriften werden vormgegeven als bokswedstrijden. Damon Albarn verscheen zelfs in een uitzending van BBC News. The Battle of Britpop groeide uit tot een nationale strijd. Londen tegen Manchester, het zuiden tegen het noorden, studentikoze middenklassers tegen de keiharde arbeiders. Bookmakers, wedkantoren, de pers en muziekliefhebbers waren unaniem: Dit was de grootste muzikale strijd sinds The Beatles en Stones. 

THE MORNING AFTER

Blur mocht zichzelf uiteindelijk de winnaar van deze strijd kronen. Hun “Country House” verkocht bijna 60.000 exemplaren meer dan de Oasis single. Het lachen zou de jongens van Blur snel vergaan. Het album (What’s The Story) Morning Glory bevatte met “Champagne Supernova,” “Don’t Look Back in Anger” en natuurlijk “Wonderwall” ijzersterke songs waar Blur niet aan kon tippen. Bovendien zorgde het voor een extra pijnlijke genadeslag: Oasis brak door in de Verenigde Staten, de plek waar Blur enkele jaren eerder nog met meedogenloos desinteresse werd ontvangen. 

Het vervolg van Oasis, het album Be Here Now, werd met matig succes ontvangen en de muziek van Blur nam een afslag in een meer duistere richting. Ondertussen was het grote publiek uitgeweken naar Pulp, The Verve en Suede. Ook als je Muse frontman Matthew Bellamy vraagt: Oasis of Blur? Dan is zijn antwoord: Suede.

Bovendien, waren er in beide bands ook ruzies onderling. Oasis was te klein voor de ego’s van de gebroeders Gallagher, en Graham Coxon was helemaal klaar met Damon’s kinderachtige competitiedrang. Een nieuw project, Gorillaz, bood de oplossing. In 2005 kreeg Damon wraak, toen “Dare” een Oasis single van de nummer een positie stootte, en Noël werkte in 2017 zowaar samen met Damon aan de Gorillaz track “We Got the Power.” Met een nieuw Gorillaz album in aantocht en Liam met een kersverse soloplaat in de schappen, lijken zowel Damon en de oud Oasis-lieden op een nieuw hoogtepunt van hun carrière, dus uiteindelijk is de KINK-luisteraar de echte winnaar.