Live & Puur X Off Air Interviews
Deze week: Clobber

For English, see below!

Clobber raast als een losgebroken storm door elke zaal waar ze hun amps aan slingeren. Geen gladgestreken façade, geen stoere praat zonder inhoud, maar pure rauwe inzet die je meteen bij de strot grijpt. Afgelopen zaterdag, in de backstage van Revolution Calling, trof Hanne ze tussen de drinkkoelkast en de kleedkamers, op dat typisch rafelige punt waar de lucht zindert tussen chaos en magie. Wat begon als een vluchtig gesprekje, ontspoorde al snel in een spontaan, eerlijk interview waarin duidelijk werd dat Clobber geen pose hanteert. Dit zijn gasten met een hardcore punk hart dat nog klopt voor iets dat groter is dan zichzelf.

Hun energie is scherp, soms bijna schurend, maar altijd gericht op het bouwen van iets dat de wereld een stukje minder lelijk maakt. Ze spelen alsof elke snaar een statement is en elke schreeuw een poging om de ruis van de maatschappij te overstemmen. Clobber houdt geen rekening met ego’s, met gatekeepers, met wie denkt te bepalen hoe een scene eruit zou moeten zien. Ze drukken iedereen dezelfde boodschap in de handen: kom zoals je bent, sta waar je staat, maar wees geen klojo. Hun muziek is een ode aan vallen, opstaan en de vuist weer opsteken, zelfs als je knokkels al gescheurd zijn.

In een tijd waarin alles harder lijkt te worden, blijven zij een baken voor iedereen die zich verloren voelt tussen het lawaai. Clobber maakt geen veilige kunst. Ze maken ruimte. Ruimte om te ademen, te brullen, te bestaan. En dat is misschien wel hardcore punk in zijn meest no-bullshit vorm.

Wil je ze live zien? Houd dan vooral hun socials in de gaten!

Nummers:

Clobber - Karens, Gammons, Hippies & Conspiracies
Clobber - Be Someone

Verloop:

Intro : 00:00:00
Clobber - Karens, Gammons, Hippies & Conspiracies: 00:00:19
Interview : 00:01:39
Clobber - Be Someone: 00:15:17

Live & Puur X Off Air Interviews
This week: Clobber

Clobber tear through every room they plug into like a storm that’s finally slipped the leash. No polished façade, no empty tough-guy talk; just raw intent that grabs you by the throat from the first hit. Last Saturday, backstage at Revolution Calling, Hanne caught them between the drinks fridge and the dressing rooms, right in that ragged little pocket where the air buzzes somewhere between chaos and magic. What started as a quick exchange spiraled into a spontaneous, brutally honest conversation that made one thing painfully clear: Clobber don’t posture. These are people with a hardcore punk heart that still beats for something bigger than themselves.

Their energy cuts sharp; sometimes abrasive, always deliberate, aimed at carving out a world that’s a little less ugly. They play like every note is a statement and every shout is an attempt to drown out the static of a society gone numb. Clobber doesn’t bow to egos, doesn’t humor gatekeepers, doesn’t care for anyone pretending to dictate what a scene should be. They hand everyone the same message: come as you are, stand where you stand, but don’t be an asshole. Their music is an anthem for falling, crawling back up, and throwing your fist in the air again, even when the skin on your knuckles is already split.

In a time when everything feels harsher, they remain a beacon for anyone who’s ever felt lost in the noise. Clobber doesn’t make safe art. They carve out space. Space to breathe, to scream, to exist. And that might just be hardcore punk at its rawest.

Songs:

Clobber - Karens, Gammons, Hippies & Conspiracies
Clobber - Be Someone

Timing:

Intro : 00:00:00
Clobber - Karens, Gammons, Hippies & Conspiracies: 00:00:19
Interview : 00:01:39
Clobber - Be Someone: 00:15:17