Twitterende Verpleegkundige Jessica: De bedreigingen wennen

BEDREIGD

Wellicht dat je haar tweets wel eens voorbij hebt zien komen. Onder haar bijnaam @Aboutanurse twittert Jessica er flink op los. Leuke verhalen, over een patiënt die zo hard moet lachen dat haar kunstgebit er uitvalt, maar ook de zwaardere kanten van het werk in het ziekenhuis. "Ik ben ongeveer anderhalf jaar geleden begonnen met twitteren", zegt Jessica. "En toen schrok ik me kapot".

Als reactie op haar uitgesproken tweets krijgt ze namelijk regelmatig bedreigingen binnen. Vandaar dat we Jessica's volledige naam of het ziekenhuis waar ze werkt niet noemen. "De eerste keer dat er een bedreiging binnen kwam schrok ik me kapot. Ik werd er echt een beetje panisch van", zegt ze. "Maar op dit moment heb ik dat niet meer. Het went."

Het weerhoud Jessica er ook niet van om haar mening te verkondigen. Een aantal weken geleden plaatste ze bijvoorbeeld de onderstaande tweet, waarin ze een ongevaccineerde covid patiënt dapper noemt.

Het leverde een hoop onbegrip op van haar volgers, maar Jessica blijft bij haar standpunt. "Ik snap dat mensen zo kunnen denken, omdat ze de controle in eigen hand willen houden", legt ze uit. "Ze denken oprecht dat ze het juiste doen. Maar het liefst zou ik natuurlijk hebben dat iedereen zich laat vaccineren, omdat ik ook zie op de IC waar het toe leidt."

 

ELKAAR ER DOORHEEN HELPEN

Jessica laat dus veelvuldig van zich horen via haar twitteraccount en merkt ook dat de uitdaging van de coronacrisis haar goed valt. Maar bij haar collega's is dat niet altijd hetzelfde. "We moeten elkaar er echt doorheen helpen", zegt Jessica. "Zeker niet alle collega's ervaren het zo als ik. Sommige collega's zijn zelfs vertrokken." 

Dat heeft allemaal te maken met de werkdruk. Een COVID-patiënt valt namelijk onder de zwaarste categorie IC-patiënt. "Daar hadden we er normaal 1 of 2 van op de afdeling liggen", legt Jessica uit. "Nu hebben we die veel meer en dat is niet niks. Zeker toen er geen bezoek was toegestaan, dat was gewoon onmenselijk", herrinert ze zich. "Die situaties zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten, daar hebben we echt wel hulp bij nodig. Dus we krijgen vanuit het Psyche-team in ons ziekenhuis ondersteuning, maar we praten ook heel veel met elkaar."

 

HET GROS VAN NEDERLAND

Ook voelt Jessica zich gesteund door Nederland. "Ik denk dat het een kleine minderheid is die ons niet waardeerd. Het gros van de mensen laat heel duidelijk horen dat ze waarderen wat wij doen en zelfs mensen die niet in COVID geloven, of tegen vaccinaties zijn, zijn niet persé tegen zorgmedewerkers." Ook de bedreigingen zorgen niet voor demotivatie bij Jessica, en dat draagt ze graag over op haar collega's. "Je hoeft je nergens voor te schamen als het even niet gaat", zegt ze tegen al het zorgpersoneel. "We zetten er met z'n allen de schouders onder, maar als het niet gaat is dat niet erg. We zijn er ook gewoon voor jullie en het komt allemaal goed. Heus."