Sam Fender in de Melkweg: hemels

De 'oude zaal' was het decor van The Pale White en Sam Fender. Pale White, de driekoppige band uit Newcastle doet het goed, vuren een strakke set af waar enthousiasme en plezier van af spat. Het geluid is wonderbaarlijk goed, zo'n geluidsman moet je echt vaker achter de knoppen zetten. Het publiek is nog mild, veel Engelsen zijn aanwezig en laten zich iets te graag horen, de lul niet! lollies zouden een mooi welkom zijn.

Kwartiertje later dan gepland komt Sam Fender en band zich melden. De zaal zit nu echt stampvol, naar mijn mening is deze zaal te klein voor dit wereldtalent en alleskunner. De stem van Sam is zo hemels, wat is dat toch? Zonder enige moeite reikt zijn zuivere stemgeluid tot een niveau die bijna ongeëvenaard is (door welke artiest dan ook) op dit moment. Hij noemt Amsterdam de beste gig van de tour en is trots dat ie voor 700 kids staat te spelen. Het is hem vergeven, het publiek is gemiddeld tussen de dertig en veertig jaar.

Zijn liefde voor Bruce Springsteen schuift ie niet onder stoelen of banken. Een akoestische Sam versie van 'dancing in the dark' doet hij overbrengen alsof ie deze song net zelf geschreven had. Leave fast is breekbaar mooi. Sam levert nergens in, met Hypersonic Missiles komt de zaal helemaal los. Halverwege het laatste nummer That Sound sneuvelt een monitor waardoor hij niet meer verder kan. Iedereen heeft er vrede mee, als je zo'n optreden geeft, mag je rustig inleveren op je apparatuur.

Voor de show sprak Julia met Sam over het bijzondere jaar dat de zanger heeft.

Ook vroeg Julia naar de betekenis van zijn huidige single, Hypersonic Missiles.