Longarts Pauline: "Ik ben naast dokter ook gewoon een mens die graag naar het theater gaat"

TE ZIELIG VOOR WOORDEN

In het begin, was het nog wel spannend. "We wisten niet wat er allemaal op ons af kwam", legt Pauline uit. "Maar in ieder geval gingen we het toen met z'n allen doen. Schouders eronder, enorm veel cohesie in het ziekenhuis. Maar dat is nu een klein beetje aan het afzwakken." Volgens de longarts komt dat omdat de nieuwigheid er vanaf is, maar ook omdat mensen zien dat andere zorg in de verdrukking komt. "Het is gewoon te zielig voor woorden als je hoort dat iemands operatie voor de derde keer wordt uitgesteld, omdat we vol liggen met COVID-patiënten", deelt ze dat sentiment. "Dat zien wij, dat zien de verpleegkundigen. En wij zitten echt in ons maag met de andere zorg."

Gelukkig is er voor Pauline af en toe afleiding. "Wij dokters hebben nog de gewone zorg", legt ze uit. "En ik doe weleens, zoals nu, de poli. Dan heb ik andere dingen. Een snufje astma, en een beetje dit, en een beetje dat. Maar de verpleging op de COVID-afdeling is dag-in-dag-uit daar aan het werk en heeft nooit iets anders."

GESPLETEN BREIN

En naast die drukte op het werk, komt er ook nog eens de mentale drukte bij. "Ik hoop natuurlijk met de rest van Nederland dat het over gaat", vertelt Pauline. "Ik ben naast dokter ook gewoon mens die heel graag naar het theater gaat." En dat zorgt ervoor dat er twee versies van Pauline ontstaan. "Ik heb een soort gespleten brein", legt ze uit. "Als ik aan het werk ben, denk ik alleen maar dat de wereld op slot moet. Maar zodra ik een stap buiten het ziekenhuis zet denk ik: 'En nu wil ik weer gewoon gezelligheid'."

En dat gevoel is niet altijd makkelijk. "Ik krijg ze maar niet met elkaar in overeenstemming", zegt Pauline. En veel tijd om er over te praten is er ook niet. "Zeker als je degene bent die de kliniek doet, dan ben je allang blij als je de dag overleeft zeg maar. Dan is het zo druk, dat je vaak geen zin kunt afmaken", legt ze uit. "Dus praten zou dan buiten het werk moeten, maar omdat we een 24-uurs bedrijf zijn, is er altijd wel iemand aan het werk."

Maar hoewel het werk extreem vermoeiend is en af en toe tot frustratie lijdt, blijft bij Pauline ook een trots gevoel overheersen. "Ik ben nog wel het meest trots op de dokters die in hun witte jas de straat op gaan om mensen zo ver te krijgen dat ze zich laten vaccineren", zegt ze. "Dat zijn allemaal artsen die niet kunnen opereren, omdat er geen plek is omdat er mensen met COVID zijn. Maar in plaats van thuis werkloos te gaan zitten, gaan deze doktoren de straat op om mensen te vertellen wat vaccineren doet. Ik zou tegen die mensen willen zeggen dat ik super trots op ze ben"