KINK Review: Fangclub in Cinetol

‘Grunge ain’t dead, it just doesn’t wanna be your friend…’ staat er meerdere malen onder elkaar op de achterkant op het t-shirt van de Fangclub. Kijk, die mannen hebben het begrepen! En dat had ik al eerder in de gaten toen ik hun laatste twee nummers nog net meepakte als voorprogramma van The Smashing Pumpkins (in de Ziggo Dome afgelopen juni). Wat een energie! Die moest en zou ik nog een keer zien. Gisterenavond was het zover. In het kleine zaaltje van Cinetol in De Pijp in Amsterdam blies Fangclub het dak eraf. Een reïncarnatie van alle grunge bands bij elkaar. Denk aan de catchy riffs en de punkinvloeden van Nirvana, de zware baslijnen van Alice in Chains en de opzwepende drums van The Smashing Pumpkins. En toch rolt er een geheel eigen herkenbaar geluid uit. De zanger heeft ook zijn eigen heze geluid, dat in de verte doet denken aan Cobain.

De aanstekelijke nummers bleven al maanden in mijn hoofd hangen. 'Nightmare' van hun tweede CD, en het ‘vrolijke’ 'Lightning' van hun eerste CD. Zelfs het ietwat sombere nummer 'Black Rainbow', hoor ik mezelf regelmatig zingen (ze speelden het helaas niet). Wel zetten ze ‘Last Time’ in, het eerste nummer van de laatste CD. De zanger vertelde geëmotioneerd dat ze dit nummer nog nooit live gespeeld hadden. Dit nummer gaat namelijk over het diepe dal waar hij een aantal jaar geleden in zat. Aangezien dit het laatste optreden van de tour was, durfde hij het nu aan. Het rustigste nummer, denk je in het begin, maar eindigt kolossaal met stuwende riffs en drums.

Trots vertelden ze ook over hun optredens als voorprogramma van Metallica en The Smashing Pumpkins. Volgens de zanger zijn Billy en James helemaal niet afstandelijk en ‘private’ zoals ze in de media vaak worden afgeschilderd. Ze waren juist aardig en hadden bij afwezigheid van een eigen kleedkamer, er één speciaal laten maken voor de Fangclub mannen in de Ziggo Dome. Zelf zijn ze ook aardige gasten. De gitarist, Ed, kwam na het optreden uit zichzelf naar ons toe om ons te bedanken dat we bij hun optreden waren en stelde zich netjes voor. Gekleed in oranje T-shirt, speciaal voor deze show. Nederland en ‘AmsterGodDam’ zoals de zanger grapte, hebben ze hoog zitten.

Ed vertelde enthousiast over hun rollercoaster de afgelopen maanden en dat hij Billy en James backstage zelfs nieuwe nummers zag componeren. En hij was bang om in het gat te vallen na deze enerverende tour, ‘What am I gonna do when I am back home?’ vroeg hij zich af. ‘Write some new music!’ Hoorde ik mezelf veel te enthousiast doch dwingend zeggen. De zanger bedankte ik voor het vette optreden en zag eindelijk zijn vriendelijke gezicht dat hij gedurende het gehele optreden verborgen hield achter zijn halflange haar, ala Cobain.

Hoe vet is het trouwens dat je als band die net drie jaar op het podium staat voor de grootste metalband ever mag openen! Ja, Fangclub mag zichzelf gelukkig prijzen, de band verdient het dubbel en dwars. Hoe groot of klein de zaal (of stadion), ze spelen vol overtuiging. Het komt recht uit het hart en met een bak energie zoals we dat uit de jaren 90 kennen. Zelfs tijdens de hilarische mini-playbackshow aan het einde waarbij de zanger nog even ‘I will always love you’ van Witney Houston vol overgave playbackt…Te grappig. Het doet me erg goed dat grunge (of hoe je dat ‘geluid’ of deze ‘stroming’ ook wilt noemen) voortleeft in deze jonge mannen. Keep it coming fangs!