Glastonbury: "Het is de beste destructieve relatie waar ik ooit in heb gezeten."

In het vliegtuig richting Bristol schieten de vermoedens door mijn hoofd. De beelden heb ik jaar in jaar uit op tv gezien. De legendarische Pyramidstage, de verrassingsoptredens van wereldsterren en natuurlijk de wapperende vlaggen die hoog boven het publiek uitsteken. Ze dragen allemaal bij aan de legende die Glastonbury is geworden, maar zijn zij ook de reden voor de mythische status van het festival?

Eenmaal geland springen schilddrager van dienst, Hannah van Rhee, en ikzelf op ons witte paard (een gehuurde KIA Sportage) en trekken we richting 'The Farm', zoals het terrein van Glastonbury wordt genoemd. Tijdens die rit merken we al dat er iets bijzonders staat te gebeuren dit weekend. Terwijl het verslag vanaf het festivalterrein uit de radio klinkt, rijden we door een schitterend Brits landschap, dat met enige fantasie doet denken aan The Shire uit The Lord of the Rings.

Ergens in dit landschap zetten honderdduizenden festivalbezoekers hun tenten neer. Zo ook wij, hoewel we eerst de eerste hindernis op onze queeste moeten overwinnen. Want hoewel wij een parkeerkaart hebben gekocht, hebben we nog niet de bijbehorende sticker in ons bezit. Die moeten we ophalen bij de ingang van het terrein, op zo'n 5 minuten lopen van de parkeerplaats. Maar daarvoor moeten we wel eerst de auto parkeren, wat dus niet mag zonder sticker, die ligt bij de ingang... affijn. 
Uiteindelijk mogen wij onze witte ros op een tijdelijke parkeerplek stallen en lopen wij richting de ingang van 'The Farm'. Daar moeten wij eerst ons ticket ophalen, vervolgens moeten we op een andere plek, met ons ticket, ons festivalbandje ophalen. En oh ja, die parkeersticker moeten we ook nog bemachtigen. Kon dit makkelijker? Waarschijnlijk wel. Maar horde 1 van de queeste is genomen en we mogen naar binnen.

Daar zien we iets wat we niet verwacht hadden. De camping van Glastonbury is namelijk niet, zoals we dat in Nederland kennen, een los terrein. De tenten staan allemaal op het festivalveld. Sommige staan recht tegenover de Pyramidstage (Arctic Monkeys, Guns n' Roses, Royal Blood), anderen hebben uitzicht op The Other Stage (Manic Street Preachers, The Lathums, Lana del Rey). Wij besluiten onze tent neer te zetten naast de opvolger van de John Peel Stage, Woodsies Stage (The Last Dinner Party, The Murder Capital, Wunderhorse).

Dan wordt al snel duidelijk wat de volgende uitdaging gaat worden. Het terrein is namelijk gigantisch. Hoewel alles goed staat aangegeven, is de grootte van Glastonbury overweldigend. Overal staan podia, sommige klein en charmant, anderen in de vorm van een Mexicaans benzinestation. Daar waar geen podia staan, staan er etenskraampjes of vintage winkeltjes. We proberen het in ons op te nemen, elk hoekje te bezoeken, maar een weekend blijkt daar oprecht te kort voor. Zeker als je ook nog optredens wilt zien. 
Iets wat we natuurlijk willen, want naast de vaste line-up, gonzen de geruchten het hele weekend over het Glastonbury-terrein. Het gesprek vrijdag gaat over de geheimzinnige band The Churnups (wat de Foo Fighters blijken te zijn), zaterdag gonzen de verhalen rond over Johnny Marr (van The Smiths) en zondag blijft de naam Paul McCartney weerklinken. Want hij zou zijn gespot!

Het publiek speculeert er lekker op los en het is onmogelijk om je niet mee te laten voeren in het enthousiasme van de Britten. Ook omdat ze alle songteksten hartstochtelijk meezingen en super behulpzaam zijn. Er was zelfs een groep die ons eerst zonnebrandcrème aanbood, en daarna mdma ("Free of charge"). Op één daarvan hebben we overigens ja geantwoord.

Maar is het succes van Glastonbury dan samen te vatten in die drie punten? Grootte, line-up en publiek? Absoluut niet! Ze dragen bij aan de algehele sfeer, maar zijn niet uniek voor Glastonbury. 
Is het dan de luxe van het festivalterrein? Ook dat is het zeker niet. De toiletten zijn veredelde Dixies, douches zijn er nauwelijks en zeker rond de urinoirs hangt een behoorlijke pisgeur. Wat het wel is, valt lastiger te omschrijven. Maar de host van Woodies Stage zegt het zaterdagochtend als volgt: "The Glastonbury festival isn't like any other festival because we look out for each other, we care for each other." Vervolgens vraagt hij het bezoekende festivalpubliek om elkaar waar nodig zonnebrand aan te bieden, water aan elkaar te geven en lief te zijn voor elkaar.

Hoewel dat heel cliché klinkt, is dat wel wat Glastonbury de koning maakt, boven de andere festivals van de ronde tafel. Het is het complete gevoel van vrijheid, waarbij iedereen mag doen wat ie wil en mag zijn wie die wil zijn, zolang het maar met respect is naar de medemens en de natuur.

Dat straalt het hele festival uit. Niet alleen in de extravagant uitgedoste bezoekers, maar ook in het gebrek aan commerciële uitspattingen. Geen grote sponsors die de naam van een podium claimen, alleen wereldverbeteraars Greenpeace, Oxfam Novib en Wateraid zijn zichtbaar. Ook zijn er geen strikte regels. Crowdsurfen is nergens verboden, eigen drank mag je gewoon meenemen het terrein op, en zelfs fakkels die het terrein na zonsondergang in een rode gloed hullen, worden toegestaan, zolang het maar gebeurt zonder dat anderen lastiggevallen worden.

De heilige graal in de festivalwereld blijkt iets te zijn wat geen enkel ander festival kan bieden. Want met deze regels is de kans op ongeregeldheden extreem. Als je nadenkt over wat er mis zou kunnen gaan, verwacht je na Fyre Festival en  de serie over Woodstock '99 een soortgelijke documentaire over dit festival. Maar dat is niet nodig, want op Worthy Farm gaat het niet mis. En de mensen genieten er optimaal van, ookal is het soms vermoeiend. Zoals Glastonbury-veteraan Francis ("I've been here eight times now") het zegt: "Every year I'm saying that this year is gonna be the last time because I'm getting older. But when the tickets are on sale in October, I'm gonna go in hackermode, and I'm trying to buy tickets with 6 different laptops.". Om daar vervolgens lachend aan toe te voegen: "It's the best abusive relationship I've ever been in."