Bellen met Ellen: regen op je huid

Elke woensdagochtend vertelt directeur Ellen Gerritsen van Stichting No Guts No Glory over het laatste nieuws rond No Guts No Glory. 

Stem hier op NGNG als goed doel waar FD mediagroep zich voor in gaat zetten: https://fdmg.nl/nieuws/een-positieve-start-van-2025/

De column van Ellen

Afgelopen weekend lieten we 4 wensen uitkomen, Monique, Barbara en Simone konden we naar het uitverkochte concert van Teddy Swims laten gaan en Regiano, een bikkel van 9, wilde dansen met zijn vriendjes en vriendinnetjes dus regelden we de leuke kinder DJ Blijwin.

Bij het opmaken van het stukje van Monique over hoe ze het had gehad voelde ik dit deel, ze schreef:

‘Dan krijg je uit het niets een klap te verwerken waar de bodem van onder je voeten verdwijnt. Borstkanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren. Je komt dan in een rollercoaster terecht waar je alle controle over je leven even een soort van kwijt bent. Op dat moment wist ik ook niet hoe ermee om te gaan en ging ik veel naar muziek luisteren.

Ik kwam het nummer “Lose Control” van Teddy Sims tegen en dat raakte me echt.

Mijn hoop was dan ook dat als hij naar Nederland komt, ik daarbij kon zijn. Maar helaas was het supersnel uitverkocht.’

Ik krijg nog steeds elke week chemo en ben daardoor inmiddels voor de tweede keer kaal. Onder het scheren van mijn hoofd kreeg ik het goede nieuws dat het NGNG gelukt was om kaartjes te regelen. Ik verheugde mij hier zeer op. Het was afgeladen en toen Teddy Swims mijn nummer speelde moest ik een traantje laten. Ik heb deze avond mijn ziekte even kunnen vergeten.’

Hoe fijn is die laatste zin, dat ze even kon vergeten dat ze ziek is?

Dát gevoel, dat ene nummer live kunnen horen, voelen en beleven, het is zo waar ik dit voor doe. Omdat ik heel goed weet hoeveel troost maar ook kracht het kan geven als je, liefst snoeihard, jouw liedje binnen kan voelen knallen, in elke vezel van je lijf.

Hoe muziek zo enorm binnen kan komen, ik heb er ontelbare voorbeelden van. Uiteraard vanuit de mooie wensen die we mogen laten uitkomen, maar vandaag hou ik het wat dichter bij mezelf. Omdat op sommige momenten in het jaar ik net nog wat meer met hem bezig ben.

Zoals vandaag. Want vandaag zou hij jarig zijn. Sander, oprichter van NGNG en mijn grote broer. En omdat ik het belangrijk vind om zijn naam te blijven noemen.

Onze grote gemeenschappelijke liefde was muziek. Het is vandaag dus extra veel muziek luisteren, muziek die ons verbindt, muziek die me terugbrengt naar herinneringen met hem, waar we samen op concerten of festivals waren en de nummers die we (kei)hard draaiden in de auto en dan zijn blije bakkes naast me zien. Van die kleine maar grote momenten dat alles klopte.

Maar ook, een van de herinneringen die in mijn hart staat gegrift. In de laatste weken voor zijn dood ging hij hard achteruit. Op een gegeven moment lag ik naast hem in bed en waren we wat aan het kletsen. Het was warm want zomer en ineens sloot hij zijn ogen en zei dat het hem zo fijn zou lijken om nog een keer de regen op zijn huid te kunnen voelen. Vooral de regen na een hete dag. Die avond toen ik naar huis fietste kwam het besef dat hij niet meer naar buiten kon, en hoe kwetsbaar mijn grote broer ineens was. Het was heet, maar ik trapte zo hard als ik kon, muziek in mijn oortjes, om dat zware gevoel weg te krijgen. De muziek stond op shuffle en ineens kwam ‘Walk’ van Foo Fighters in mijn oren en tegelijk begon het te regenen. Maar echt heel hard. Ik had een zomerjurkje aan met blote armen en voelde de regen op mijn huid.

Precies dat, wat hij nog zo graag had gewild.

Ben van mijn fiets gestapt, op de stoep gaan zitten en keihard gaan huilen. Midden op straat. Terwijl Dave in mijn oren zong

I never wanna die

I never wanna die

I'm on my knees, I never wanna die en toen dat nummer zó hard binnen knalde besefte ik, ja, ik raak hem kwijt maar ik ben er nog wel, ik mag nu wel de regen op mijn huid voelen, de muziek horen en genieten. Dat moet ik dan vanaf nu maar dubbel zo hard gaan doen. En dat heb ik gedaan en dat doe ik.

Toen ik de Foo Fighters op Lowlands zag en ze dit nummer speelden, barstte ik bijna uit elkaar van geluk. En ja, ook janken natuurlijk maar zoals ik al zei, I am here, ik mis hem (heel, heel erg) maar ik ben er wel. Dus op dagen als vandaag, nu zijn verjaardag is veranderd in zijn geboortedag, vier ik wat er was, dat hij er was en wat er is; namelijk een hele mooie stichting, dankzij hem, waar we andere mensen die het zo hard kunnen gebruiken, muzikale lichtpuntjes geven.

En daar ben ik dankbaar voor.

Dus straks ga ik een paar keer 'Walk' draaien en ook nog honderd miljoen andere liedjes, ga ik heel hard werken om moois te regelen voor mensen en eten we vanavond pizza met daarna een ijsje.

Omdat je moet vieren, sowieso, altijd.

En ik hoop dat iedereen die luistert dat vandaag nog een beetje extra doet, ondanks wat er nu in je leven speelt, dat je vandaag kan kijken naar wat er wél is, en dat je hopelijk blij maakt.

Heb een mooie dag. X Ellen